SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA Ja ... biorę sobie Ciebie ... za żonę/męża i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz, że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci. Sakrament małżeństwa jest szczególnym sakramentem – jeśli pozostałych udzielają kapłani, to sakramentu małżeństwa udzielają sobie małżonkowie wzajemnie. Sakrament małżeństwa symbolizuje nieprzemijająca miłość Chrystusa do Kościoła. Ta nierozerwalność małżeństwa jest tak ważna, że Jezus wyniósł ją do godności sakramentu. Oto kobieta i mężczyzna wypowiadając słowa przysięgi małżeńskiej i przyrzekając sobie miłość, wierność i to, że się nie opuszczą aż do śmierci, sami sprawują sakrament – widzialny znak Bożej obecności. Kapłan jest tylko – i aż – świadkiem tego sakramentu. Wypowiada słowa: „Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela. Małżeństwo przez was zawarte, ja powagą Kościoła potwierdzam i błogosławię w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen”. Łaski związane z sakramentem małżeństwa Decyzja o małżeństwie jest bardzo trudna, a okoliczności i przyzwolenie społeczne do życia w związkach niesakramentalnych duże – to wszystko sprawia, że wielu młodych ludzi odwleka decyzję o zawarciu małżeństwa obawiając się, że nie uda im się stworzyć trwałego małżeństwa. A przecież największą pomocą w małżeństwie, która dodaje sił do wypełniania przyrzeczeń, jest sam sakrament małżeństwa. Bo przyjęcie sakramentu jest zaproszeniem samego Boga do życia we dwoje. Poprzez sakrament Chrystus staje się obecny w życiu małżonków i mocą Ducha świętego wspomaga ich ludzką miłość tak, że może ciągle się rozwijać, pokonując trudy i problemy życia. „Dla chrześcijańskich małżonków— mówił papież Paweł VI — objawy wzajemnej czułości są przeniknięte tą miłością, jaką czerpią oni z Serca Bożego. I gdyby źródło miłości czysto ludzkiej groziło wyschnięciem, jej Boskie źródło jest niewyczerpane, jak niedoścignione są głębokości Bożej czułości. Oto do jak intymnego zjednoczenia, mocnego i bogatego, prowadzi miłość małżeńska”. W sakramencie małżeństwa Chrystus daje łaski potrzebne do wypełnienia obowiązków nowego stanu, czyli kształtowania życia małżeńskiego i rodzinnego, wychowania dzieci itp. Nierozerwalność małżeństwa Małżeństwo sakramentalne jest czymś więcej niż czysto ludzką umową i przyrzeczeniem wzajemnej miłości - zobowiązuje do wierności obietnicy. „Co więc Bóg złączył — poucza Jezus Chrystus - niech człowiek nie rozdziela” (Mt 19,6). Nierozerwalność małżeństwa sakramentalnego wynika z faktu, że przez sakrament małżonkowie zostają włączeni w trwałą jedność, jaka istnieje między Chrystusem i Kościołem, Jego Mistycznym Ciałem. Jak Chrystus i Kościół tworzą jedno, tak i małżonkowie, uświęceni łaską Chrystusa, stanowią aż do śmierci jedno, nierozerwalne ciało. Sama natura miłości wymaga trwałości małżeństwa. Bóg wymaga od człowieka miłości trwałej i bezinteresownej, gotowej na wszystko, miłości, która bierze odpowiedzialność za drugiego człowieka. Aby małżonkowie mogli wytrwać w jedności mają obowiązek w okresie narzeczeństwa poznać się wzajemnie jak najlepiej - wymaga tego dobro i trwałość ich przyszłego małżeństwa. Nauki przedmałżeńskie Wiele osób jest krytycznie nastawionych do nauk przedmałżeńskich. Tymczasem wielu młodych ludzi jest nie przygotowanych do dorosłego życia, nie rozmawia na ten temat z rodzicami, a edukacja szkolna obejmująca naukę o rodzinie też nie pomaga w przygotowaniach „do dorosłości”. W tej sytuacji nauki przedślubne to często jedyna okazja do poznania rzeczywistej problematyki małżeństwa, jak umiejętność życia we dwoje, planowanie potomstwa, przezwyciężanie kryzysów małżeńskich. Wspólna modlitwa małżonków Ludzie nie wstydzą się okazywania miłości, krępuje ich natomiast wspólna modlitwa. Tymczasem modlitwa jest rozmową z Bogiem i źródłem łaski, a wspólna modlitwa małżonków jest za każdym razem otwarciem się na przyjęcie darów, jakie Chrystus przygotował dla małżonków, aby wesprzeć ich w trudach życia. Paradoksalnie małżonkowie powinni modlić się przed aktem małżeńskim, który powinien być otwarciem sią na potrzeby małżonka i okazją do zacieśnienia więzi między żoną i mężem. Kiedy jedno z narzeczonych jest osobą niewierzącą, Zdarza się, że jedno z narzeczonych jest osobą niewierzącą, drugie natomiast przez źle rozumianą delikatność rezygnuje z zawarcia sakramentalnego związku, czekając, aż partner sam będzie gotowy do małżeństwa. A przecież nie można zapominać, że zawarcie sakramentu małżeństwa jest otwarciem się na dary Ducha Świętego, który „wieje kędy chce” i zaproszeniem samego Boga do wspólnego życia małżonków. Może się zatem okazać, że zawarcie małżeństwa będzie początkiem życia religijnego osoby niewierzącej lub niepraktykującej. | ||||